شرایط و الزامات ترجمه رسمی قرارداد
قرارداد یکی از مهمترین و حساس ترین اسناد ارجاعی به دارالترجمه های رسمی است. به جهت عواقب حقوقی و مالی، قرارداد می بایست با وسواس ویژه ای ترجمه رسمی شود، زیرا یک اشتباه ممکن است یک قرارداد خوب را به بار مالی و حقوقی برای شرکت یا فرد تبدیل کند.
قرارداد همکاری که بین افراد و شرکت ها منعقد می شود می بایست دارای شرایط خاصی باشد تا بتوان آن را بصورت رسمی ترجمه کرد. به عبارت دیگر، هر قراردادی قابلیت ترجمه رسمی را ندارد و نمی توان آنها را روی سربرگ رسمی قوه قضائیه چاپ کرد.
شرایط و الزامات ترجمه رسمی قرارداد:
اولین شرط این است که اصل قرارداد باید دارای امضای طرفین باشد. قراردادی که هیچ امضایی ندارد فاقد سندیت است.
شرط دوم این است که حداقل یکی از طرفین قرارداد باید دارای مهر و امضای ثبت شده باشد؛ یعنی یکی از طرفین باید شخص حقوقی یا یک شرکت باشد.
به عنوان شرط سوم، متن قرارداد باید روی سربرگ شرکت تنظیم شده باشد.
شرط چهارم، که برای تایید دادگستری و وزارت خارجه لازم است اما برای ترجمه با مهر مترجم رسمی الزامی ندارد، این است که اگر شرکت طرف قرارداد یک شرکت خصوصی است، می بایست روزنامه رسمی آن شرکت نیز به دارالترجمه رسمی ارائه گردد.
همچنین لازم است به نکات زیر توجه شود:
- قراردادی که بین دو شرکت خصوصی ایرانی به زبان غیر فارسی تنظیم شده است، قابلیت ترجمه رسمی را ندارد.
- قرارداد صادارت و واردات شرکت های خصوصی باید به تایید اتاق بازرگانی برسد.
- برای تایید قرارداد با نهادها و شرکت های دولتی، احتیاجی به ارائه روزنامه رسمی نیست.
- تمامی قسمت های قرارداد باید به صورت کامل و دقیق ترجمه شود.
در خصوص قرارداد با طرف خارجی که خارج از ایران و به زبانی غیر از فارسی نوشته شده است، لازم است ابتدا قرارداد به تایید سفارت ایران در کشور مقصد برسد و سپس وزارت امور خارجه در تهران نیز قرارداد را مهر و امضا کند. برای توضیحات بیشتر به قسمت نحوه ترجمه و تایید مدارک صادره از خارج مراجعه کنید.
